روزهای بهاری

حواسمون به آدمهای ظریف و حساسِ زندگیمون باشه!
همونها که از حد و مرزِ همه ی زخمها گذشتن، سیلی سنگینِ روزگار رو کم ندیدن و با بغضها ؛ همیشه همراه بودن و رفیق!
بیشتر نگاشون کنیم!مهربونی شاید همین یه لبخندِ ساده ست که گاهی توی مه و غباری از روزمرگی و دغدغه های ریز و درشت گم میشه!
مثل همه ی ازدست رفته ها یا دور از دسترسها که با یادآوریشون میگیم؛
آخ آخ چه نعمتِ بزرگی!
خاطرِ اون دسته ی رنج دیده ترِ زندگیمونٌ بیشتر بخوایم!
جای سپردنش به آینده و گفتنِ اینکه حالا وقت هست واسه بهتر بودن و مهربونی!
زندگی یادمون میده آدمها عین هم نیستن!
یکی قویتره یکی شکننده تر!
بعضیها آسیب پذیر و بعضیهای دیگه بی خیال تر!
دسته ی قوی با حرف و جسارتشون از بقیه متمایز میشن ؛
همین که قرص و محکم میشه بهشون تکیه کرد و نترسید!
دل گره زد و امید بست!
آدمهای شکننده و حساس رو میشه با قلبشون شناخت و عمقِ احساسشون ؛
عجیب این که بیشتر از هر چیزِ دیگه ای توی دنیا فراموش میشه این سٌرخِ شکننده...
_________________